Dat Pierre Wind de auteur zou zijn van het allereerste graphic cooknovel ter wereld, lijkt me te sterk voor worden. Maar feit blijft: hij heeft een kookboek in stripvorm met als titel Kokologico. Keukengeheimen ontrafeld geschreven.
Koko wijst waarschijnlijk op de aanpak van Wind: wicked. Het tweede deel van de titel, ‘logico’, wil ons misschien wel doen geloven dat Wind wetenschappelijk onderbouwd is. Daar schijnt hij zelf ook van overtuigd te zijn. De hoofdstuktitels klinken als phanta rei, zuivelosofie, gruitomie, meelmathematica, zoölogie en toetium. In dat opzicht is het des te vreemd dat Wind ons in plaats van een moleculaire keuken, de eenvoudige keuken voorschotelt. Nuja, voor die aanpak valt heel wat te zeggen. De missie ‘iedereen leren koken’ is mooi. Anderzijds is dat weinigen gegeven. Piet Huysentruyt kan het – afgezien van het feit dat het niet voor iedereen evident is om de capriolende ‘Piet’ een goede chef te noemen – en zijn kookboeken zitten dan ook verdomd goed in elkaar. Daar kan iemand als Pierre Wind alleen maar van dromen.
In dit kookboek toont Wind plaatje voor plaatje hoe hij aan zijn gerechten werkt. De bijbehorende uitleg vind je in de tekstwolkjes, al moet je er ook achtergrondgeluiden als ‘blub’ of erger (‘lekkâh’ en ‘kikkûh’) bijnemen.
De zes eerste hoofdstukken focussen op basisreceptuur. Ik haal hier enkele voorbeelden aan. Beginnen doen we met visbouillon. Los van het feit dat een visbouillon op zich niet bestaat – het correcte woord is immers visfumet – schort er wel meer aan Winds versie van ‘visbouillon’. Hij gebruikt immers wortel, waardoor het resultaat wat troebel en zoet zal afsmaken. Bovendien vergeet hij citroen te gebruiken. Gaat hij met hollandaise aan de slag, dan gebruikt hij gastrique, terwijl dat een beproefde techniek is voor béarnaise. Hollandaise wordt op basis van witte wijn gemaakt. En zelfs al volgen we zijn ‘kokologica’ dan nog is het gebruik van de gastrique betwijfelbaar – hij gebruikt geen dragon, maar in plaats daarvan laurier en noten. De hollandaise hoeft ook niet per se au bain-marie te worden vervaardigd, zoals hier gebeurt. Je kunt de saus rechtstreeks op het vuur kloppen. En wat het grappige is aan het recept oh la la-mayonnaise, dat ontgaat mij ook compleet. Een van zijn eerste bekommernissen is dat je salmonellavrije eieren op de kop tikt. Bovendien gebruikt hij slechts één dooier, waardoor er meer kans op geschifte mayonnaise onstaat. Het eindresultaat ziet er volgens mij ook te steriel wit uit. Nog een grote fout; Wind bereidt op p. 56 een roerei maar noemt het een omelet. Hetzelfde met yoghurtijs en sorbet (p. 68). In een van de laatste hoofdstukken over desserts (toetium) kan hij zijn gemaakte fouten niet meer rechtzetten: hier wordt chocomousse met room bereid, en bevatten de soezen te weinig bloem.
Kokologica is van een ongeziene onsamenhangendheid; in plaats van iedereen aan de kookpotten te krijgen, laat het boek de lezers/gebruikers achter met hoofdpijn. Dan heb ik het over de kleuren en taalfouten om over de narcistische Pierre Wind nog maar te zwijgen – die in stripversie trouwens wel wat wegheeft van Mr. Proper.
Als het Wind niets uitmaakt, blijf ik van zijn volgende keukengeheimen liever gespaard. In het andere geval trouwens ook.
[Femke Vandevelde]
Titel: Kokologico. Keukengeheimen ontrafeld.
Auteur: Pierre Wind
Fotografie: Pierre Wind
Uitgeverij: Kosmos
Jaar: 2010
Collatie: 159 pp.
ISBN: 978-90-215-4923-1
Kwalitatieve beoordeling: **
Moeilijkheidsgraad: I
Geen opmerkingen:
Een reactie posten