Je mag er donder op zeggen dat veel wijnliefhebbers en –kenners zich vroeger meermaals in de toiletten van één of ander restaurant hebben verschanst om stiekem Hugh Johnson’s Wijnwijzer te raadplegen om dan als volleerde sommeliers het gezelschap aan tafel te verbazen met hun net opgedane kennis. Eind jaren 1970 was dat nog mogelijk, want het lange rode boekje paste met zijn 144 pagina’s perfect in je binnenzak. Anno 2009 is dat wat minder evident, tenzij je over wel erg ruime kledij beschikt of met je tas gaat toiletteren. De 27ste editie van Hugh Johnson’s Wijngids telt ondertussen al 427 pagina’s en weegt meer dan een halve kilo.Hugh Johnson is zowat de best verkopende wijnauteur ter wereld en is een hevig opponent van het kritisch analyseren en het numeriek quoteren van wijn. In zijn autobiografie Wine: A Life Uncorked (2006) uit hij bijvoorbeeld felle kritiek op de praktijken van wijncriticus Robert Parker die zijn invloed aanwendt bij de wijnhuizen om smaken bij te sturen naar wat hijzelf het lekkerst vindt. Johnson is meer de man van de registratie, de informatie en de soms sensuele beschrijvingen. Hij stipt voortdurend aan dat smaak iets persoonlijks is. Daarom vindt de lezer in deze Wijngids 2010 – net als in alle voorgaande edities – geen rangschikking van wijnen. Johnson geeft wel mee welke wijnen hij het afgelopen jaar met uitzonderlijk genoegen heeft gedronken wat een catalogus van zijn persoonlijke smaakherinneringen oplevert, maar schuwt ervoor dit te promoveren tot een lijst van 'de 200 beste wijnen van de wereld '. Het sterrensysteem dat in deze wijngids wordt gebruikt duidt enkel op de reputatie van de wijn die wordt weerspiegeld in de prijs: één ster betekent dat het een eenvoudige alledaagse wijn betreft terwijl de wijnen met vier sterren groot, prestigieus en duur zijn.
Vooraleer Johnson de bespreking van de wijnen per land aanvat, schrijft hij eerst over de oogsten van 2008 en 2007 en geeft hij overzichten van de nieuwe en bijna nieuwe merken op de markt en van de druivenrassen voor rode en witte wijn. Extra handig voor de foodie zijn de zestien adviespagina’s over wijn en spijs waarin Johnson passende wijnen suggereert bij veelvoorkomende gerechten en ingrediënten waaronder ook gehaktballen, frankfurters, boudin noir en haggis. Andersom somt hij ook enkele klassieke gerechten op bij bijzonderen wijnen. Uit dit hoofsdtuk onthouden we vooral dat pinda’s dodelijk zijn voor elke wijn, dat olijven een te uitgesproken smaak hebben om goed met wijn te combineren en dat wijn en kaas niet altijd perfecte partners zijn. Johnson drinkt vooral witte wijn bij kaas.
In wat volgt, komen wijnen aan bod uit een dertigtal landen en continenten, met aparte hoofdstukken voor de châteaux van Bordeaux en voor sherry, port en madera. Elk hoofdstuk start met een kaart en een inleiding op de besproken streek. Daarna volgen korte besprekingen van de recente oogstjaren en jaargangen en pas daarna volgt de strikt alfabetische ordening van de wijnen. Van elke besproken wijn wordt de naam gegeven plus het gebied waar hij vandaan komt, er wordt aangegeven of hij in rode, rosé en/of witte, droge, zoete en/of mousserende uitvoering voorkomt, het normale kwaliteitsniveau van de wijn wordt met het reeds aangehaalde sterrensysteem vermeld, en er volgt informatie over welke oogstjaren op dronk zijn en welke je best nog even bewaart. De daaropvolgende beschrijvingen zijn helder, informatief en wars van jargon of specialistisch gewauwel.
Achteraan geeft Johnson nog een overzicht van de ideale schenktemperaturen, een verklarende woordenlijst van proeftermen en technische begrippen, een checklist van de wijnjaren per wijngebied en een bespreking van wijn in Zuid-Amerika. Dit laatste hoofdstuk staat een beetje verloren in dit boek, maar is zeker het lezen meer dan waard.
Hugh Johnson's Wijngids 2010 is iets te fel uit de kluiten gewassen om nog discreet in restaurants binnen te smokkelen, maar het is zonder meer een standaardreferentiewerk voor wie wijn wil aankopen en drinken. Als fervent voorstander van bier aan tafel zou ik na lectuur van deze gids nog bijna aan de wijn gaan.
[Edward Vanhoutte]
Titel: Hugh Johnson’s Wijngids 2010
Auteur: Hugh Johnson
Uitgeverij: Spectrum
Jaar: 2009
Collatie: 427 pp.
ISBN: 978-90-475-0558-7
Kwalitatieve beoordeling: *****
Moeilijkheidsgraad: II
Oorspronkelijke titel: Hugh Johnson’s Pocket Wine Book, 2010 Edition (Mitchel Beazley/Octopus, 2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten