Vlaanderen heeft sinds De Pfaffs een eigengereide traditie van in elkaars potten kijken, en dit alles in een omkadering van zwembaden en 4x4’s. VTM richtte vanaf 2008 de schijnwerpers iets minder op de boordjes en des te meer op de borden met Mijn Restaurant. VT4 zette de inhaalbeweging in met Komen Eten: een programma waarin vier kookliefhebbers elkaar om beurt beoordelen op kookvaardigheid en gastvrijheid (onder andere tafelschikking).
De beruchte commerciële zenders zouden hun economische spirit geen eer aandoen als ze hun succesvolle kookprogramma’s niet tot de laatste druppel zouden uitmelken. Zowel Mijn Restaurant, als Komen Eten kregen algauw hun verlengstuk in boekvorm. Speelde VTM op veilig met een ‘simpel’ kookboek, dan ging VT4 voor de twee-in-een formule met een commercieel tintje: zo is het kookboek van Komen Eten warempel ook een agenda. Al kan je het in dit geval misschien beter omgekeerd formuleren.
Eigenlijk is Komen Eten enkel dienstbaar als agenda voor de lekkerbek. Als kookboek kent het veel te weinig structuur (ik mis een register!), al is er wel krampachtig geprobeerd om de seizoenen te volgen. Helaas blijft het bij een aanzet tot. Sinds wanneer is een frisse carpaccio een typisch gerecht voor januari? En de zomer zetten we blijkbaar in met oesters. Niet dat ik daar iets op tegen heb. Maar het klopt gewoon niet. Voorts beweert het kookboek ook dat single malts uit één distilleerderij komen.
Het grootste gebrek van het kookboek zijn jammer genoeg de gerechten zelf. De kwaliteit ervan hangt immers af van de koks, onder wie zich enkel sporadisch iemand met ervaring bevindt. Ik heb zo mijn vragen bij de Tiramisu: hier ontbreekt het cruciale eigeel om van een Tiramisu te mogen spreken. Toch is er ook plaats voor compleet uitgewerkte gerechten. De koffiesabayon met ijspralines is bijvoorbeeld een mooie vondst.
Naast de agenda en de recepten bestaat dit boek uit historische fait divers. Leuk, maar nu ook weer niet bijzonder. Afgezien van het eten wordt er bij Komen Eten ook een groot belang gehecht aan het decorum. Helaas vond ik de hier opgenomen etikketeregels toch een beetje ‘overrated’, zelfs zonder de voice-over van ex-Thuiscoryfee Peter Van Asbroeck. Ik vermoed zijn humor achter deze in ‘vlekkeloos’ Nederlandse gestelde organisatorische tip: ‘Bepaald de datum van je feest en probeer weg te blijven van schoolvakanties, de kerst- en paasfeesten of momenten dat er grote sportwedstrijden op televisie worden uitgezonden. Tenzij de Rode Duivels plots een reden tot feesten zijn.’
Smeesters en haar team van samenstellers waren volgens mij al lang tevreden als ze voor iedere dag een gerechtje hadden gevonden, en uitzinnig als één van de ingrediënten toevallig uit het juiste seizoen kwam. En die willekeur merk je ook: wat te denken van de klassiek ingekookte roomsauzen én basilicumijs met zwarte peper in één boek? Het is aan de samenstellers om de gerechten te filteren en hun doelpubliek van degelijke gerechten te voorzien. Dat de lezer dat werk zelf moet doen (er zijn velletjes opgenomen voor je eigen recepten) stemt hem er niet vrolijker op. Wie zit op dit kookboek te wachten?
Een schril contrast met Dell'anno in de Oude Dekenij, het kookboek van de winnaar van de tweede reeks van Mijn restaurant Claudio Dell'Anno. Die leverde met een duidelijk uitgewerkt concept en een persoonlijke touch goede recepten af in een mooie boek. Ook in de afgeleide producten van kookprogramma's wint VTM de strijd.
[Femke Vandevelde]
Titel: Komen Eten Agenda 2010
Auteur: Hilde Smeesters
Fotografie: Stefan Jacobs
Uitgeverij: Lannoo
Jaar: 2009
Collatie: 256 pp. - ill.
ISBN: 978-90-209-8543-6
Kwalitatieve beoordeling: **
Moeilijkheidsgraad: I
Geen opmerkingen:
Een reactie posten