Bijna iedereen heeft tegenwoordig een blog. Sommige bloggers hebben hiermee zelfs internationale roem vergaard. Neem nu de Thais-Amerikaanse Pim Techamuanvivit: zij trekt 500.000 bezoekers per maand met haar foodblog Chez Pim. Techamuanvivit bouwt haar imperium stevig uit: zo goot zij de beste van haar internetschrijfsels om tot een solide handboek voor de superfoodie. Reden te meer om de bijnaam die de New York Times haar onlangs gaf – koningin van de eetbloggers – ernstig te nemen.
Als koningin is ze bijzonder streng voor haar onderdanen: zo ontzegt ze haar lezers de toegang tot middelmatige restaurants. Daarnaast leidt ze hen op tot onvervaarde critici. De tips om het personeel van driesterrenrestaurants af te troeven – alleen als ze dat uitlokken welteverstaan – zijn hilarisch absurd. Het gaat van ‘er zitten te veel ijsblokjes in mijn drankje’ tot ‘mijn mes heeft een vlekje’. Anderzijds dweept Techamuanvivit evengoed met eetstalletjes, een voorkeur die wellicht is ingegeven door haar afkomst. Ze is namelijk opgegroeid in de broeierige streetfoodcultuur van Bangkok.
Het handboek belicht vier aspecten waaraan een superfoodie noodzakelijk moet beantwoorden. Eerst doet zij dit op basisniveaus als koken, drinken en leven. Tot slot moet de überfoodie die culi-lifestyle ook kunnen verantwoorden. Maar dit laatste hoofdstuk is meer een excuus voor het exorbitante consumptiegedrag uit de voorgaande hoofdstukken.
In het eerste hoofdstuk vertelt Techamuanvivit waarop ze let bij een restaurantbezoek. Ze raadt aan voorzichtig te zijn met restaurants waar de kaart nooit wijzigt, in dat geval is een bezoek aan de eigen diepvries even doeltreffend. Om dezelfde redenen mijdt ze restaurants met een uitgebreide menukaart en restaurantketens.
Het tweede hoofdstuk bevat geen ingewikkelde wijnlijstjes. Techamuanvivit houdt zelden rekening met het etiket van een wijnfles, omdat een waardeoordeel op basis van een etiket voorbij gaat aan het feit dat wijn een natuurproduct is. Zij houdt liever rekening met de verbouwmethode: de geur en de smaak van de wijn dragen namelijk de kenmerken van het land waarop de druiven gerijpt hebben.
Tussen de bedrijven door neemt ze recepten op. In een vlotte en humoristische schrijfstijl geeft ze een uitgebreid exposé over de ultieme madeleine of beschrijft ze hoe je een kip perfect geroosterd uit de oven haalt. Zij wordt hierbij geassisteerd door andere topchefs/voedselwetenschappers als Alain Passard, Joël Robuchon, Yannick Alléno, Olivier Roellinger en Ferran Adrià. Soms geeft zij ook gerechten van deze kleppers vereenvoudigd weer.
Het enige nadeel aan de opname van de recepten is dat zij soms verloren gaan in de eigenlijke handleiding tot superfoodie. Daardoor duurt het soms enige tijd eer je je daadwerkelijk realiseert dat je midden in een recept bent aanbeland.
Maar dit alles neemt niet weg dat Techamuanvivits liefde voor eten dramatisch en daarom des te oprecht is. Zo vergelijkt ze sterrenchefs met behendige dansleraars die nieuwsgierige leerlingen met de ogen dicht aanvoelen. Hun aperitief is voor haar een prikkelende stemmingmaker, een digestief interpreteert ze dan weer als een naknuffel.
Het handboek voor de superfoodie is een bonte aaneenschakeling van kritische restaurantrecensies, inner circle verhalen, geheime adresjes en fraaie recepten. Techamuanvivit wenst je een zo rijk en plezierig mogelijk eetbestaan. Haar grootste verdienste hierbij is dat ze haar lezers aanmaant om een zo kwalitatief mogelijk bestaan te eisen, want dat is toch datgene waarvoor je uiteindelijk betaalt. Unleash the dragon!
[Femke Vandevelde]
Titel: Het handboek voor de superfoodie. Leef de culi-lifestyle
Auteur: Pim Techamuanvivit
Fotografie: Pim Techamuanvivit & Jenny Acheson
Uitgeverij: Kosmos Uitgevers
Jaar: 2009
Collatie: 223 pp.
ISBN: 978-90-215-4461-8
Kwalitatieve beoordeling: ****
Moeilijkheidsgraad: II
Oorspronkelijke uitgave: The Foodie Handbook. The (Almost) Definitive Guide to Gastronomy (Chronicle Books, 2009)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten