Heb je al van ze gehoord? Of erger nog; heb je ze al eens meegemaakt? Vervelende partyplanners die ‘loungen’ en ‘chillen’ in hun repertorium klaar hebben om je zogezegd zin te doen krijgen in een feestje? Ook in Party Time van Francis van Arkel zijn alle redenen goed genoeg. Als ontlading na de geleverde arbeid op kantoor, omdat het tegenwoordig ‘hoort’ na een shoppingsessie, of gewoon om je vrije dag in schoonheid af te sluiten, ... In het redenen te over-stuk kan ik me volledig vinden. Over de uitwerking valt nog te discussiëren.
Als je feest, doe je het beter meteen goed. Een leuk ‘kader’ lijkt me bijvoorbeeld al een eerste stap in de goede richting. Helaas. De vormgeving zorgt ervoor dat Party Time een te groot uitgevallen dwarsligger is, die er door zijn opvallende ‘paarsheid’ nóg minder aantrekkelijk uitziet. De sterretjes op de voorkant gaven me bovendien het gevoel dat de makers misschien een gebrek aan creativiteit te verbergen hebben. Er ontbreekt alleen nog het sterrengeluid dat je in pretparken als de Efteling overvalt.
Nuja, over naar de ‘partycrowd’. Onder het motto ‘een schaaltje olijven of wat gesneden Italiaanse vleeswaren is natuurlijk wat saai, we willen wat hippers happen!’ worden ons hippere alternatieven gedaan. Over de spicy muffinkoekjes heb ik mijn twijfels. Waarom Van Arkel het precies vertikt ei te gebruiken, is mij ook niet volledig duidelijk. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het de muffin aan luchtigheid ontbreekt. Andere hapjes zijn even weinig gedurfd. Een crostini met mozarella kan uiteraard wel smaken, maar het is niet meteen iets waarmee je je party opfunkt. En verder wordt er in diezelfde toon opgelapt en opgesmukt. Zo bestaat een hapje als ‘tonijn in courgette met kappertjes’ gewoon uit courgettes maar daartussen wat tonijnsalade. Dat zijn hapjes van het nonkel en tante-allooi. Hapjes waarover enkel zij de lof zwaaien – bij gebrek aan andere commentaar. Schaamte en beleefdheid hebben er wellicht ook iets mee te maken. Naast hapjes is er in Party Time ook gedacht aan de dorstigen onder ons. In het hoofdstuk dat handelt over cocktails wordt er zelfs een recept gegeven voor sangria; het bevat druivensap, appel, sinaasappel, citroen, peer, blauwe en witten druiven, maar dus geen alcohol.
De foto’s zijn zo overbelicht dat de kleuren pijn doen aan je ogen. Daardoor lijkt het alsof de ongetwijfeld kraakverse hapjes ingewisseld zijn voor hun plastic variant.
Enig speurwerk leverde mij ook het volgende weetje op. Dit boek wordt klaarblijkelijk aangeboden in een partypakket. Zo krijg je er voor een luttele veertig euro heel wat ‘party-basics’ bij, de voornaamste bestanddelen hiervan zijn chips met bijbehorende dipsauzen, bruschetta’s, pinda’s, spreads, likeur, cider, sap, en een vuurwerkbon.
Hoezo trouwens? Een knallend vuurwerk om het gebrek aan alcohol goed te maken? Erg memorabel zal het feestje dan wel niet worden. Hetzelfde verhaal dringt zich op voor Party time. You’ve been to this party before. En dat je het toen hebt uitgezeten was al een prestatie op zich.
[Femke Vandevelde]
Titel: Party Time. Feestelijke hapjes en drankjes.
Auteur: Francis van Arkel, NutriVisie
Fotografie: Peer van der Kruis, Vier/a studio
Uitgeverij: ImageBooks Factory
Jaar: 2010
Collatie: 46 pp. – ill.
ISBN: 978-905964-7992
Kwalitatieve beoordeling: **
Moeilijkheidsgraad: I
Geen opmerkingen:
Een reactie posten